Pierwsze wzmianki o istnieniu kościoła w Otyniu pochodzą z 1332 r. Na początku XVI wieku został przebudowany, wtedy też przejęli go protestanci. Obecny kościół wybudowano w latach 1585-87 w stylu późnogotyckim z wykorzystaniem wcześniejszych murów. W 1676 r. dobudowano barokową wieżę. Kościół spłonął w 1702 r., został odbudowany w 1704 r.

Kościół pw. Podwyższenia Krzyża Świętego to jednonawowa świątynia z prostokątnym prezbiterium. Posiada czworoboczną barokową wieżę. Wyposażenie wnętrza również jest barokowe. Ołtarz główny pochodzi z XVIII wieku. W jego centrum znajduje się obraz Ostatniej Wieczerzy. Po jego obydwu stronach stoją figury trzech Apostołów: św. Piotra, Pawła i Andrzeja oraz figura św. Jana Chrzciciela, a nad obrazem umieszczony jest krucyfiks w złocistych promieniach. Poniżej krzyża znajduje się gołębica, symbolizująca Ducha Świętego.

Na ozdobnym tabernakulum, w złotej szafce, umieszczona została figura Matki Bożej Królowej Pokoju. Poniżej – figury Matki Bożej Bolesnej i św. Jana Apostoła. Obok czterej aniołowie trzymający rekwizyty Męki Pańskiej: chustę Weroniki, kielich, obcęgi i kości do gry. W zwieńczeniu ołtarza znajduje się postać Boga Ojca w otoczeniu aniołów. Świątynia posiada również barokową ambonę.

Dlaczego figura Matki Bożej z Klenicy znajduje się w Otyniu?

Odpowiedzi na to pytanie trzeba szukać w burzliwej historii tych terenów.
Klenica to miejscowość położona po drugiej stronie Odry i to stamtąd pochodzi słynąca łaskami figura Matki Bożej z Dzieciątkiem.

Według podań ludowych, Matka Boża objawiła się biednej pasterce na pagórku za wsią i powiedziała, by w miejscu objawienia wybudować kapliczkę. Maryja prosiła też o gorącą modlitwę, bowiem nadchodzą ciężkie czasy. Zrealizowano prośbę Maryi. Wybudowano drewniany kościół, do którego pielgrzymowali ludzie z okolic, prosząc Maryję o wstawiennictwo u Boga w swoich intencjach. Wielu z nich doświadczało łask i uzdrowień. Wieść o cudownej figurze szybko się rozchodziła po okolicy. Tak rozpoczął się kult Matki Bożej Klenickiej.

Pierwsze pisemne informacje o figurce słynącej cudami pochodzą z początków XVIII wieku z zapisków Pawła Schlechty – jezuity z Otynia. Z tych informacji wynikało, że kult Matki Bożej Klenickiej trwa od kilkuset lat. Gotycka, drewniana figurka Matki Bożej Klenickiej pochodzi prawdopodobnie z przełomu XIV i XV wieku. Przedstawia Matkę Bożą trzymającą na lewej ręce Dzieciątko Jezus.

W 1595 r. Jerzy von Rechenberg – właściciel Otynia i Klenicy przyjął protestantyzm. Dla katolików nadeszły trudne dni, a figura na 20 lat wygnania znalazła się w Kopanicy. Skąd raz w roku, w dniu odpustu – 2 lipca, figurka cudownie wracała na jeden dzień do klenickiej świątyni. Pierwsza połowa XVI wieku to czas wojen między katolikami i protestantami. Figura była ukrywana, przewożona w bezpieczniejsze miejsca. W 1655 r. umieszczona została najpierw w przyzamkowej kaplicy Zgromadzenia Jezuitów w Otyniu, a potem w kościele. Tam przetrwała potop szwedzki. Od tamtego czasu figura nie powróciła już na stałe do Klenicy. Od 1665 r. do 1918 r. w uroczystość Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny – 2 lipca odbywały się pielgrzymki, podczas których figura Matki Bożej noszona była z Otynia do Klenicy.

W 1945 r., podczas przesiedlania Niemców, ks. Otto Stephan z obawy przed grabieżą nakazał zamurować figurę Maryi w podziemiach zamku. W 1946 r. proboszcz ks. Antoni Lisak odnalazł figurę wraz z dokumentem potwierdzającym jej autentyczność. W 1952 r. figura umieszczona została w bocznym ołtarzu otyńskiego kościoła parafialnego.